Update! 31 Juli - 14 Augustus

So sorry, I was too late to realize. Next time I’ll write in English so everyone can read.

San Diego is prachtig. Elke dag zwemmen, zonnen en ‘rummikubben’ met Emy. De vakantiegangers van de familie Koorn waren ook in in de buurt, want Julia en Tom sportten op een kamp bij USD. Die konden we natuurlijk niet mislopen! Op een zonnige middag spraken we af om te lunchen bij Hodad’s. Een ontzettend hippe burgertent, heel lekker! Als je klaar bent met eten, heb je spontaan het gevoel dat je 10 kilo bent aangekomen.
Daarna gingen we lekker naar het strand. Veel gefrisbeed en gezwommen. In de oceaan was het letterlijk één stap naar voren, twee terug vanwege grote golven die je terugduwden. Het was alleen jammer dat er ontzettend veel planten in het water waren.

Vlak hierna gingen we terug naar ons geliefde plekje, Huntington Beach. Op 6 augustus kreeg ik de sleutels van het appartement. Slechts één ander meisje (mijn roommate) was er om de sleutel op te halen. Na een kort rondje door het huis moest zij ook alweer weg. Wij zijn naar de Ikea geweest om het een en ander te halen, voornamelijk een bed. Het appartement heeft twee slaapkamers, twee badkamers, een woonkamer en een keuken/eetkamer. Ik vind het echt ontzettend groot. Het enige wat ik jammer vind, is dat wij relatief kleine slaapkamers hebben en een grote woon- en eetkamer. In het appartement van de rondleiding was dat andersom. Maar ach... Ik kan niet klagen.

De dag erna was de grote dag... Mijn 18e verjaardag! En wat voor een! Stap 1, uitchecken van het hotel en heerlijk ontbijten bij de Sugar Shack (YAY french toast!). Daarna reden we terug richting San Diego, maar met een belangrijke tussenstop in Irvine. Mijn eerste auto! Een 2012 Toyota Camry. Het is geen compleet zwarte kleur. In de zon heeft het een blauwe gloed en in de schaduw een groene. Ik ben er ontzettend gelukkig mee! Ik mocht er meteen mee wegrijden met papa in de passagiersstoel. Ik had meteen een navigatie-apparaat omdat mijn ouders die voor de huurauto hadden gekocht. Papa en ik reden dus voorop, mama en Chelle reden achter ons aan. En natuurlijk, file! We hebben er 2,5 uur over gedaan, maar dat vond ik niet zo heel erg. Ik ben blij dat ik de weg een keer heb gereden met papa zodat ik later een beetje weet hoe ik bij Emy en Marcello moet komen. Heel veel tijd hadden we niet bij Emy, want Julia en de rest van haar familie hebben ons overtuigd om net als hun naar een wedstrijd van de Padres te kijken. Daar moesten we natuurlijk met mijn auto naartoe! Helaas konden we geen stoelen in hun buurt reserveren, maar de ouders zaten bij elkaar net zoals wij ‘jongeren’. Halverwege de wedstrijd wisselden we van stoelen voor uitzicht. Omdat sommige mensen eerder weggaan (voor het verkeer) konden we aan het eind allemaal bij elkaar zitten. Ik heb van hun een mooie lijst gekregen die je om je kenteken doet, met grote letters: ‘SD Padres’.

De dag voor mijn verjaardag werd ik al gefeliciteerd door familie in Nieuw-Zeeland en Australië. De dag erna landde mijn nicht Annieck dus toen vierden we het met taart. Zo ben ik voor mijn gevoel drie dagen jarig geweest. De avond dat Annieck hier was hebben we lekker in het donker in het zwembad gezeten (voornamelijk de jacuzzi).

De volgende dag gingen we met z’n allen brunchen, wat Emy en Marcello altijd doen. Mama, papa, Emy en Marcello gingen in Emy’s auto, die ook gloednieuw is. Ik reed in mijn auto met Chelle en Annieck. Dat was voor mij de eerste keer zonder ouders! Alles ging goed, zelfs het feit dat ik de verkeerde afslag nam. De navigatie klopte niet, maar die weg hadden de anderen wel genomen. Wij kwamen ze later nog een keer tegen, op een kruispunt, allebei in andere banen. Toch waren wij er eerder, maar het was zo ontzettend druk! Wij konden geen parkeerplek vinden! We hadden eindelijk een garage gevonden die niet al te duur was. Daarbuiten stond DUIDELIJK een bordje met de tarieven en dat hij open was. Ik rij erin, en er stond een groot gesloten hek. Op een klein bordje, pas in de garage stond: “Not open on saturday-sunday”. Gelukkig was ik niet helemaal naar beneden gereden. Dan nog een garage, $5 per dag! Dat was weer te mooi om waar te zijn. Ondanks dat er nog best veel lege plekken waren kwam er geen kaartje uit de automaat en zat er niemand in het hokje. Papa belde om te zeggen dat er Valet Parking was vlak naast het restaurant voor slechts $10, maar tja... Dat restaurant moesten we natuurlijk wel eerst weer vinden in het doolhof!
Uiteindelijk zaten we er met een prachtig uitzicht over de oceaan. Annieck was er blijkbaar al jaren geleden geweest. Na de overheerlijke spaghetti mocht ik Annieck naar haar gastgezin brengen en dat werd weer rondrijden. We zaten wel in de goede straat, maar waar was nummer 22? Keren, rondjes rijden, het ging maar door. Opeens viel het Chelle op dat een huis twee ‘vlekken’ had in de vorm van (een omgekeerde) 22. Het huis daarnaast was nummer 30, dus we hadden daar helemaal niet gekeken. Blijkbaar waren ze aan het verbouwen. We werden meteen verwelkomd door geblaf, of eerder gekef. Twee piepkleine hondjes met ontzettend lange vacht kwamen naar buiten. Cute! (“It’s so fluffy, I’m gonna die!”).

We zijn nog een dag naar de ‘Stone Brewery’ geweest om te lunchen met Steve en Debbie, hun zoon en dochter. Hun zoon Drew werkt daar. Steve en Debbie zijn vrienden van Emy en Marcello en ontzettend lieve mensen. Steve heeft, ondanks het feit dat we hiervoor nog maar een keer hadden ontmoet, hard geprobeerd onze emigratie naar Amerika te regelen. Helaas is dat niet gelukt. Drew gaf ons achteraf een tour door de brouwerij, ik vond het het leukst om te zien hoe het verpakt werd.

Daarna begonnen de voorbereidingen voor het afscheid. Inpakken, spullen verdelen, naar het appartement om koffers uit te pakken en terug te geven.... We verbleven onze laatste nacht in een hotel bij mijn hotel om de hoek. De volgende ochtend bleven we in het appartement tot het moment dat ze moesten vertrekken. Ik mis ze meteen al! Toen ik was uitgehuild, kwam ik erachter dat het nog maar half 12 ‘s ochtends was. Hoe moest ik de dag invullen? Ik heb geen wifi, geen tv, de roommates zijn er nog niet en het enige meubilair is mijn bed. Ik was zo alleen in zo’n grote, lege ruimte! Ik ging maar nogmaals naar Ikea (eerste keer alleen rijden! Natuurlijk reed ik erlangs en moest ik weer een blokje om). In zo’n grote winkel kan je zo lang als je wilt rondlopen en op stoelen zitten zonder raar aangekeken te worden. Ik kocht de goedkoopste klapstoel, zodat ik niet meer op mijn bed hoefde te zitten. Ook kocht ik een ladekast (want al mijn kleding lag maar op de grond!) samen met wat kleine ditjes en datjes. Dat had ik niet goed doorgedacht... De kast was loodzwaar! Zo zwaar was dat bed niet, dom! Ik kreeg meteen hulp aangeboden van iemand om hem in de kofferbak te tillen. Omdat ik hier niemand ken en mijn roommates er nog niet zijn ligt dat ding nog steeds in mijn auto. Ik heb overwogen om alle planken er een voor een uit te halen, maar ik wil niet als een hopeloos dom grietje aangekeken worden.

De Ikea was een goed idee, maar wat dan? Boodschappen had ik al gedaan in de ochtend, toen m’n ouders en Chelle er nog waren. Ik ging met mijn laptop naar de Common Room in het complex, want daar was wel wifi. Ik wilde toch ontdekken wie ‘A’ was (Pretty Little Liars, bedankt Rose voor de spoiler ;) ). Alweer; te mooi om waar te zijn omdat de wifi zichzelf steeds uitschakelde en ik de download opnieuw moest beginnen. Ik heb maar liefst 15 minuten van de aflevering kunnen zien, jaja. Dan maar terug naar de kamer en... niks doen. Ik heb erg lang gelezen, echt niets voor mij. Helaas helaas, het werd al om 19.00 donker en ik heb drie lampen in het hele appartement: in de badkamer, in de keuken, een een mini bedlamp. Ik moest dus in het donker de tijd doden. Dat deed ik maar met een ontzettend lange douche, al mijn kleding netjes opstapelen en weer lezen. Ik ging al om 20.45 naar bed van de eenzaamheid en de verveling. Alle deuren en ramen had ik op slot gedaan en de Air Conditioning aan gezet. Desondanks hoorde ik alle nieuwe geluiden van buiten, de schuifdeuren van de buren bijvoorbeeld, waardoor ik steeds het gevoel kreeg dat er iemand binnen was gekomen. Van buiten was overdag te zien dat de woonkamer en de (andere) slaapkamer leeg was, dus misschien was het iemand opgemerkt dat ik alleen was?

Dag 2 alleen. “Wat zou ik vandaag eens doen?” Omdat het appartement een soort ‘schuif en draai gordijnen’ heeft komt er snel veel licht binnen. Fijn, want vroeg wakker worden maakt mijn dag langer.... Ik besloot een rondje op het campus te lopen. Het werd aangeraden om je klaslokalen op te zoeken voordat je les begint, dus dat was het plan. Ik woon tegenover de school, dus ver lopen kan het niet zijn... Fout. Omdat er geen zij-ingangen zijn moest ik helemaal omlopen, rondom de campus naar het verste uiteinde vanaf mijn huis. Tjonge, en dat in die hitte! Vlakbij de ingang was de bookstore. Omdat ik van plan was anders terug te lopen naar huis en niet terug wilde lopen besloot ik maar meteen mijn boeken op te halen. Dom! Die waren loodzwaar (en belachelijk duur voor Used en Rental). Ik had in de hitte dus geen zin meer om nog meer te lopen om mijn lokalen te zoeken, dus ik liep terug naar het appartement. Daarvoor moest ik twee keer pauzeren in de schaduw. Pfoe, wat een hitte en wat zwaar die tas! Op campus had ik gelukkig wel wifi. Ik had toch niks beters te doen, dus waarom niet even zitten om te facebooken.

Daarna had ik maar boodschappen gedaan (dat bestond uit flesjes water en een bakje ananas) en ik had een briljant idee. Bij de Starbucks ernaast heb ik de rest van de aflevering van gister gedownload. Dat hield me dus weer even bezig. Toen weer lezen, opruimen... Ik heb mijn boek in twee dagen bijna uit. Ik besloot om 17.30 weer de deur uit te gaan. Ik had nog het een en ander bij target nodig, wilde weer naar de Starbucks om een film te downloaden en daarna take-out halen voor avondeten. Blijkbaar was er ook een Starbucks binnen Target. Ik had snel op mijn telefoon de wifi uitgeprobeerd. Top, dus ik had mijn laptop gepakt en een drankje gekocht (de tweede dus vandaag). En natuurlijk. Het begon ermee dat de eerste twee drankjes dat ik wilde op waren, dus kocht ik iets dat ik niet kende en niet heel geweldig vond. Toen bleek de wifi afschuwelijk te zijn, zo slecht dat het programma niet eens opende. Ik had geen zin om weer naar de andere Starbucks te rijden en een derde drankje te kopen. Ik wilde ook niet naar de parkeerplaats van mijn school rijden voor wifi, want dan werd mijn eten koud. Dan maar weer lezen vanavond. En ten derde was de take-out smerig (teriyaki beef van een sushi restaurant). Gelukkig kwam het met rijst, sla en miso-soep om mijn honger te stillen.

Het was weer vroeg donker, dus nam ik weer een lange douche etc. Ik ben erachter gekomen dat ik niet onder de douche pas als ik mijn haar wil wassen... Dat wordt dus tien maanden lang squatten of yoga onder de douche.

Ik ben echt ontzettend blij met de auto. Alles is net te ver om te lopen. Ik denk dat ik als een verwend nest met de auto naar school toe ga, behalve voor fitness, softball en wiskunde. Dat is nog relatief dichtbij. Als Annieck klaar is met haar stage mag ik haar fiets hebben gelukkig.

Mijn school begint 23 augustus en het eerste semester is tot 13 december. Ik heb dan elke maandag, woensdag en donderdag tot 21.45 les, helaas. Als internationale student kon ik me pas op het laatste moment inschrijven (ik was al over de deadline toen ik me registreerde op de eerste dag dat ik aankwam!). Dat komt doordat ik van mijn visum niet eerder dan 30 dagen voor school begint in Amerika mag zijn en ik nog die Engels en Wiskunde toets moest maken. Belachelijk. Dan heb ik dinsdag en woensdag om 7.00 ‘s ochtends fitness en maandag t/m donderdag softball training. Op donderdag heb ik alleen fitness en softball, vrijdag ben ik vrij. Dat is wel fijn! Dan heb ik alle tijd om Annieck of Emy en Marcello op te zoeken.

Vandaag (vrijdag 14 augustus) rij ik naar Annieck in San Diego. Dan ga ik zondag of maandag terug. Maandag komt mijn eerste kamergenoot, donderdag mijn roommate. Van de derde weet ik niks.